Pierwsze projekty dotyczące kształcenia wojskowego oraz tworzenia szkół wojskowych w Polsce, zostały podjęte już w czasie Odrodzenia. Wyrosły one z troski o dobro Narodu i Państwa. Walka o urzeczywistnienie idei założenia Szkoły Rycerskiej toczyła się uporczywie przez dwieście lat. Obietnicę daną Narodowi spełnił dopiero Król Stanisław August Poniatowski. Uroczysty moment otwarcia Szkoły Rycerskiej nastąpił jesienią w 1765 roku. Jest to pierwsza data — rozpoczynająca historię Korpusów Kadetów.
Ze Szkołą Rycerską związane są na zawsze w historii Polski takie nazwiska jak: pierwszego Komendanta Księcia Adama Czartoryskiego, Tadeusza Kościuszki- najcenniejszego wychowanka. Juliana Ursyna Niemcewicza, Stanisława Fischera, Karola Sierakowskiego, Jakuba Jasińskiego, Karola Kniaziewicza. Michała Sokolnickiego, Stanisława Kostki-Potockiego i innych.
W listopadzie 1918 roku kiedy Polska po 123 latach rozbiorów odzyskała niepodleglość, prawie natychmiast przystąpiono do organizowania sił zbrojnych i szkolenia przyszłej kadry oficerskiej.
Kształcenie wojskowe młodzieży w Korpusach Kadetów oparte było na tradycjach dawnych szkół rycerskich, świadczyły one naukę w gimnazjum od klasy IV do VIII typu matematyczno-przyrodniczego, oraz wychowanie wojskowe w zakresie Szkoły Podchorążych Piechoty.
W okresie 1918-1939 utworzono trzy Korpusy Kadetów:
nr 1 Kraków (od 1921 r przeniesiony do Lwowa),
nr 2 w Modlinie (od 1926 do 1936 przeniesiony do Chełmna),
nr 3 w Rawiczu.
70 ochotników, wychowanków Lwowskiego Korpusu Kadetów, przepojonych duchem wielkiego patriotyzmu i miłości do ojczyzny już w 1921 roku przystąpiło do III-go Powstania Ślaskiego, walcząc bohatersko na Górze Św. Anny 21 maja. Dzień ten został przez Marszałka J. Piłsudskiego zatwierdzony jako Święto Korpusu Kadetów.
|
